Zo zo, het is alweer even geleden (voor mij in ieder geval) dat ik mezelf aangemeld heb voor diy blog-machien, maar had nog niet te tijd gevonden er daadwerkelijk iets mee te doen. Van zondag 6 februari op maandag 7 februari heb ik erg kort geslapen.. Een uur of 4 ofzo. Vroeg moesten we wakker zijn om richting Schiphol te vertrekken. Vanaf schiphol vlogen we om 7.30 richting London. Deze vlucht is voor mij de eerste in ongeveer 10 jaar, en mijn tweede vlucht ooit, dus was erg benieuwd hoe het me zou bevallen. In 1 woord: doodziekvet. Het opstijgen was een sensatie en door een keiharde zij-wind hadden werden we flink heen en weer geschud bij het passeren van de lagere luchtlagen, bij het opstijgen en landen. Eenmaal op

London Heathrow was het een flinke zoektocht om de juiste gate te vinden. Dit kwam natuurlijk gewoon goed, zoals dat in verhaaltjes gaat. De vlucht vanaf London duurde 8-9 uur en opnieuw was het een sensatie voor me. Onderweg heb ik niet kunnen slapen omdat ik uren uit het raam heb lopen kijken, het was echt briljant, het was echt vet, mooooooooi. In Nairobi landen we echt bijzonder vloeiend, het was pikdonker en de rembaan was bijzonder kort, maar we leefden nog. We moesten wel nog een flinke tijd wachten omdat het licht van de looptunnel het niet deed, maar na wat wachten konden we dan eindelijk het vliegtuig uit - en maar goed ook; al mijn beenspieren vroegen mij om te gaan staan. Na wat onzin en 1 verloren koffer, zijn we dan om ongeveer half 12 (lokeale tijd; GMT+3) bij de ingang van het Airport, waar Faith, Patrick en Sammy ons op stonden te wachten. Door de ongelofelijke hoeveelheid baggage die mijn 5 reisgenoten en ik mee hadden, was het bijzonder proppen in het busje van Patrick. Direct viel me al op in Kenia; wat een warmhartig volk.

We hebben de eerste twe nachten in Nairobi gespendeert, op een lodge buiten het centrum. Dinsdag, na ongeveer 4.5 uur slaap, staat ons een lang programma te wachten; langs een olifanten opvang voor olifantenweesjes, een crocodillen-farm en langs een Giraffen park. Het was echt buitengewoon vet, maar ook wel best touristisch. Het was eigenlijk een ontspannen dagje van plaats naar plaats met een prive chauffeur; Patrick. Hij heeft ons een hoop kunnen vertellen over alles wat los en vast zit en ik heb al aardig wat foto's kunnen schieten.

Woensdag vertrekken we weer vroeg opweg naar Kitui, maar eerst halen we nog even het ene stuk baggage dat verloren was op. Na een rit van ongeveer 5 uur komen we aan in Kitui. Onderweg was het echt indrukwekken; de omgeving, de mensen, het flora en het fauna, wat een land, wat een land.. In Kitui maken we een in vogelvlucht kennis met alle buddies (ookwel genoemd; teammates) en ons stekkie voor de komende 3 maanden. Het valt me best mee; ik hoef niet in een gat te kakken en als ik mazzel heb is er lopend water (dat niet te drinken is voor ons Nederlanders).

In de eerste dagen maken we verder kennis met onze teammates door samen met hun de omgeving van Kitui te ontdekken. Ze laten ons een heleboel dingen zien en ik krijg opnieuw een paar kuub-ladingen met indrukken op mijn gevoel geworpen. Het is veel, maar het is ook genieten. Als het eenmaal weekend is maken we gezamelijk het huis iets meer op orde en kook ik het eerste eten. Het was een beetje minimalistisch, maar het was verdomd lekkere nasi.

Na het weekend maken we kennis met een hele hoop mensen van SASOL en met het lab. Ook spenderen we onze eerste dagen op het lab;'we maken schoon en ik moet eerlijk zeggen, dat het me zover mee viel. Tijdens het schoonmaken loopt er plotseling een best grote Schorpioen voor mijn voeten; ik dacht al iets te zien lopen onder de labtafels, toen ik daar met mijn hoofd onderhing om de vloer te vegen… Toch maar goed om de volgende keer dat iets serieuzer te nemen, want volgens de Kenianen was het een goed giftig beest en een pittig pijnlijke steek.

De eerste twee dagen zijn we bezig geweest met het schoonmaken en klaarzetten van het lab. Hierna zijn we de protocollen door gaan lopen en viel het helaas op dat deze zeer onduidelijk waren. De dagen hierna waren lang, zwaar en door de onduidelijkheid ook frustrerend. Ik heb mezelf uiteindelijk verteld; je bent hier om te leren! En dat hielp. Mijn conclusie zover; het Keniaanse tempo is zeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeer relaxed! Ik hoop snel wat foto’s kleiner te maken en die ook up te loaden, maar vanaf nu kan ik waarschijnlijk eens per twee dagen ’s avonds op het internet (als het werkt en er stroom is).