Het valt me nog lang niet mee om af en toe iets op dit blogje te zetten. We zijn zomaar weer eens drie weken verder...

We gingen dus naar MPC-south. Dit is de naam voor het Multi Purpose Center dat op het moment in Kiangu gebouwd word. Dit MPC biedt in de toekomst mogelijkheid voor water, gewassen, comminucatie en vee. Om in Kiangu de kunnen komen moesten we 4-5 uur met de Matatu rijden. Dit is een soortvan vrachtwagen-bus kruising en is goed voor ongeveer twee keer zoveel plaatsen als je in Nederland je ooit in zou kunnen denken. Ze proppen ze echt tot aan de nok vol. En dan nog niet te spreken over wat op het dak gaat; vaak is de bus nog een half keer zo hoog door de complete imboedels en markt-stands die op het dak mee gaan.

Wat al erg bijzonder was aan de Matatu, want het is voor het het 'openbare vervoer'; dat ze wachten tot elke zitplek bezet is. Dus als dat twee uur duurt, dan is dat gewoon zo.

Na een bijzonder hobbelig ritje hadden we een uur stilstaan in het dorpje Mutomo. Hier zijn we lekker even onze benen gaan strekken en hebben we even uit de zon gezeten, wachtend voor de Matatu om weer vol te raken (de helft was er hier uit gegaan ofzo). Toen de Matatu vol was, ging hij weer rijden en na ongeveer een uur waren we dan eindelijk in Kiangu. Een dorpje dat uit niet meer dan een stuk of 10 gebouwen staat over best een ruim gebied.

Kiangu is echt afgelegen en erg mooi. Het was dan ook een uur- anderhalf uur lopen om bij de eerste dam te komen en nog eens een 20 minuten per volgende dam (3 dammen in totaal). 's Ochtends op de tweede dag hebben we succesvol monsters kunnen nemen en zijn we weer terug gekomen bij de dam-in-constructie. Hier zijn momenteel drie Nederlandse studenten van Civiele Techniek het project in goede banen aan het leiden. Met deze drie jongens slapen, eten en reizen we binnen Kiangu.

Eenmaal terug gekomen hebben we nog een paar uur geholpen met het sjouwen van zand. Samen met community-members (plaatselijke bevolking) hebben we toch voor zo'n 90 kruiwagenladingen aan zand de heuvel op gelopen. Het was echt een zeer indrukwekkende dag, zo samen werken en leven met de plaatstelijke bevolking. Samen dronken we chai (melkthee) en aten we githeri (bonen en mais) en mandazi (meervoud van andazi; soort olibol). Na een lange, zware en zeer warme dag (richting de 40 graden) waren we dan klaar en zijn we half gesloopt begonnen aan onze wandeling terug naar het dorpje. Eenmaal terug had de kokkin van de dambouwers eten voor ons klaar en heb ik mezelf even snel in een teiltje gewassen. Lekker nog een flesje cola gedronken en vroeg naar bed.

De volgende ochtend besluit ik op de valreep om nog een dag te helpen op de dam. Dat doe ik dan ook. Samen met Jelle (een van de dambouwers) leef ik deze dag samen en maak ik echt een prachtig stukje cultuur mee. Wat ik ook indrukwekkend vond waren alle kleine dorpjes rond de route die we liepen op en af naar de dam. Deze dorpjes bestaan uit traditionele huizen en veel van de communitiy members komen ook uit dit soort dorpen. Toch gek, het is lastig voor te stellen, zo'n groot verschil met het Kiangu waar ik zometeen weer lig te slapen. Ook was het grappig om twee koeien langs te zien rennen met een boomstam achter hun, ik vraag aan Alex (de baas hierzo) waarom die boom achter die koeien hangt; het is om ze tam te maken - had je het ooit gedacht ? - anders lopen ze namelijk kilometers ver als je ze niet weet te bedwingen.

Ook dit tweede dagje was erg mooi en op de zaterdag reizen in en Jelle weer terug met de Matatu. Hier stapt nog een school van +-50 kinderen in en worden we omringd door een galm van gezang. Prachtig.

De volgende keer Kiimani.