Reisgenoten

Ik heb mijn reisgenoten, mede Nederlanders en mensen waarmee ik hierzo leef toegevoegd aan mijn links, te zien in de rechter balk van m'n reismee.

Laura en Rachel zijn de Nederlandse dames van het Microbiologische lab.
Rick is mijn colega (analytische-)Chemist.
Mick en Stefan zijn twee ICT-ers.

Deze bovenstaande personen woon ik mee samen.

Waterbouwteam 200: bestaat uit Donny, Jelle en Oscar. Zij zijn in Kiangu aan een dam aan het werken, waar wij ook langs zijn geweest. Gemiddeld eens in de twee weken wonen ook hier in het compound, in een tweede huisje.

Nieuwe foto's

Heb weer nieuwe foto's upgeload!

Kiimani

Vorige week zondag, vandaag precies een week geleden, vertrokken we naar ons volgende monstername punt; Kiimani.

We vetrokken, evenals de vorige keer (naar MPC south, Kiangu), op de zondag. Dit doen we telkens omdat het op maandagn de omgevingen rond Kitui een marktdag is en het bijzonder druk zou kunnen worden in de Matatu. Dit maal bestond ons team uit 6 leden in plaats van 8. Namelijk: door veel tegenslag en moeilijkheden hebben Laura en Luke besloten om thuis te blijven zodat het om het biologielab nog af kan komen.
Met ons reizen dit keer twee van de dambouwers en één van hun buddies; Jonathan, mee. Zij waren dit weekendin Kitui en gingen weer terug opweg naar de dam in Kiangu, waar zij bezig zijn en waar wij devorige keer langs kwamen. De hoop ligt voor hun hoog omin de komende week veel werk teverleggen omdathet regenseizoen eraan zit te komen en dan hun damsite in een rivier veranderd en een bijzonder grote. Dat werkt natuurlijk niet erg fijn. De jongens hadden een paar weken vetraging opgelopen omdat één van hun; Jelle, een blindedarm ontsteking had opgelopen om de dag dat ze aankwamen in Nairobi (hun eerste dag in Kenia). Zijn blindedarm was gelijk geperforeerd en hij heeft lang moeten aansterken.

Na een paar uur wachten, om vier uur ongeveer, vertrekken we eindelijk in de richting van Ithuka. De Matatu wachtte zo lang omdat er nog een hele 3 stoelen vrij waren.
De rit was, ondanks dat we konden zitten, erg lang en vermoeiend. Het was dan ook bijna 7 uur en bijna donker toen we aankwamen in Mutomo. Samen met Peter en Stan(ley) maak ik een snel rondje door het dorp om te kijken waar we zouden kunnen overnachten. Na wat getreuzel halen we de rest van de groep en gaan we richting de lodge waar we kunnen slapen: genaamd de Mutomo Daystar Hotel. De buddies waren, onterecht, aan het treuzelen over de luxe van de diverse accomodaties. Maar hier, een kamer per persoon;meteen Bed, een klamboe, een stoel, een tafel en een bijbel, wat hebben we nog meer te wensen? Zelfs op het stoffige binnepleintje stond een kraan waar (met mach 3 zo ongeveer) water uit kwam, waarmee we onszelf zelfs zouden kunnen wassen.

Na gesettled te zijn gaan we het, ondertussen pikdonker geworden, Mutomo in op zoek naar wat avondeten. We komen uit bij het New Era Hotel. Hier eten we bonen en maïs in een soortvan sap en een pannekoek; genaamd Githeri en Chapati - typisch Keniaans eten en gebruikelijk voor lunch en avondeten. Het vult goed en kost tenslotte, samen met een coka-cola, maar 90 keniaanse shilling (:staat ruwweg gelijk aan eurocent). Na nog een mega-slechte Keniaanse soap-serie te hebben gekeken in dit hotel, besluiten we om te gaan slapen. We hebben mogenochtend om 8uur afgesproken met twee taxi chauffeurs.

De wekker staat dan ook om 7 uur. Ik heb geslapen, maar volgens mij ligt beton serieus zachter dan dit bed deed. Achja, ik heb geslapen denk ik maar. We eten bij een ander restaurantje en hier zijn we voor 70 keniaanse shilling p.p. klaar. Op tip van Peter had ik een gebakken eitje, chai en twee andazi (= soortvan niet zo vette, best zoete,oliebol): ook weer typisch keniaans. Het doet me een beetje denken aan English Breakfast en dat is niet gek omdat Kenia van origine een Engelse Kolonie was.

Rond 8 uur ontmoeten we de taxi-chauffeurs en gaan we opweg naar de omgeving van Kiimani. Ruwweg weten de taxi-chauffeurs de weg, maar we komen de Headchief van de omgeving toevallig tegen en hij besluit zijn dag-activiteiten te staken om ons de weg te wijzen, wat een vent. We komen ook nog de Chairman van de omgeving tegen; een soort van vertegenwoordiger van de bewoners en ook hij gaat zomaar met ons mee opweg naar de monstername punten. Ze weten prima de weg, ondanks dat er af en toe vrij weinig weg is en we bezoeken de drie gewenste monstername punten; Kwa Daniel, Kanzuaku en Muumba. Alledrie plekken waar in het verleden dammen zijn gecontructueerd en putten zijn geslagen door SaSol. De wandelingen naar de putten zijn over erg ruig terrein, maar de stukken die met de auto worden afgelegd gaan over nog ruiger terrein.
Ik quote mijn dagboek:
'' De wegen waren voor Nederlandse termen haast onbegaanbaar. Al zou je met een Jeep over die wegen weten te rijden, vooral de harde/moeilijke stukken, dan vind ik dat knap. En raad eens; de taxi chauffeurs hebben beide een toyota stationwagon, niet veel speciaals en rijden dat ze kunnen...''

Één van de taxi's is slechts één maal vast komen te zitten en rond 12 uur zijn we alweer terug in Mutomo. Hier doen we nog even lunch en gaan we wachten op de Matatu terug naar Kitui.

Het duurde opnieuw erg lang; rond 4 uur weten we weer een Matatu te pakken, maar gelukkig hebben we een zitplaats, het was namelijk erg druk.

De hele week ben ik op tijd naar bed geweest en van het weekend voel ik me eindelijk weer wat uitgerust. Het waren deze week nog eens volle dagen op het lab. Wel hadden we na twee dagen alle metingen al af en heb ik inspiratie gekregen voor een (nieuw) eigen onderzoek hier:

Veel van de mensen hier gebruiken een middel genaamd 'Waterguard'. De actieve stof van dit middel is dezelfde als van bleek; Sodium Hypochloride, maar het is minder geconcentreerd (1.2% i.p.v. 3.85%). Nu komen zover uit de analyses dat veel van het water hier minstens een aantal honderd milligram chloride per liter bevate. Deze twee dingen samen: we denken dat het nog eens zo kan zijn dat het gebruiken van dit middel in overtreding gaat van de normen vastgesteld door de World Health Organisation, voor drinkwater. Nu willen we hiernaast, met behulp van een cross-over naar (micro-)biologie, de effectieve werking van dit middel testen: bij welke concentratie dood het het meeste van de bacteriën?

Ik ben erg opgewekt en enthousiast en van de week zullen we hopelijk een methode gaan testen om ook het Hypochloriet, naast chloride, te kunnen testen.

Maandag vertrekken we opnieuw naar Kwa Vonza om hier, deze keer met meer vastgestelde zekerheid vooraf, opnieuw dezelfde monsterpunten te bezoeken als het team van 2010, voor vergelijking. Ik kijk er op uit en ben benieuwd, nieuwsgierig en enthousiast.

Tot de volgende maar weer! Ik zal proberen weer wat foto's online te zetten; heb er weer een boel bijgewerkt.

MPC south

Het valt me nog lang niet mee om af en toe iets op dit blogje te zetten. We zijn zomaar weer eens drie weken verder...

We gingen dus naar MPC-south. Dit is de naam voor het Multi Purpose Center dat op het moment in Kiangu gebouwd word. Dit MPC biedt in de toekomst mogelijkheid voor water, gewassen, comminucatie en vee. Om in Kiangu de kunnen komen moesten we 4-5 uur met de Matatu rijden. Dit is een soortvan vrachtwagen-bus kruising en is goed voor ongeveer twee keer zoveel plaatsen als je in Nederland je ooit in zou kunnen denken. Ze proppen ze echt tot aan de nok vol. En dan nog niet te spreken over wat op het dak gaat; vaak is de bus nog een half keer zo hoog door de complete imboedels en markt-stands die op het dak mee gaan.

Wat al erg bijzonder was aan de Matatu, want het is voor het het 'openbare vervoer'; dat ze wachten tot elke zitplek bezet is. Dus als dat twee uur duurt, dan is dat gewoon zo.

Na een bijzonder hobbelig ritje hadden we een uur stilstaan in het dorpje Mutomo. Hier zijn we lekker even onze benen gaan strekken en hebben we even uit de zon gezeten, wachtend voor de Matatu om weer vol te raken (de helft was er hier uit gegaan ofzo). Toen de Matatu vol was, ging hij weer rijden en na ongeveer een uur waren we dan eindelijk in Kiangu. Een dorpje dat uit niet meer dan een stuk of 10 gebouwen staat over best een ruim gebied.

Kiangu is echt afgelegen en erg mooi. Het was dan ook een uur- anderhalf uur lopen om bij de eerste dam te komen en nog eens een 20 minuten per volgende dam (3 dammen in totaal). 's Ochtends op de tweede dag hebben we succesvol monsters kunnen nemen en zijn we weer terug gekomen bij de dam-in-constructie. Hier zijn momenteel drie Nederlandse studenten van Civiele Techniek het project in goede banen aan het leiden. Met deze drie jongens slapen, eten en reizen we binnen Kiangu.

Eenmaal terug gekomen hebben we nog een paar uur geholpen met het sjouwen van zand. Samen met community-members (plaatselijke bevolking) hebben we toch voor zo'n 90 kruiwagenladingen aan zand de heuvel op gelopen. Het was echt een zeer indrukwekkende dag, zo samen werken en leven met de plaatstelijke bevolking. Samen dronken we chai (melkthee) en aten we githeri (bonen en mais) en mandazi (meervoud van andazi; soort olibol). Na een lange, zware en zeer warme dag (richting de 40 graden) waren we dan klaar en zijn we half gesloopt begonnen aan onze wandeling terug naar het dorpje. Eenmaal terug had de kokkin van de dambouwers eten voor ons klaar en heb ik mezelf even snel in een teiltje gewassen. Lekker nog een flesje cola gedronken en vroeg naar bed.

De volgende ochtend besluit ik op de valreep om nog een dag te helpen op de dam. Dat doe ik dan ook. Samen met Jelle (een van de dambouwers) leef ik deze dag samen en maak ik echt een prachtig stukje cultuur mee. Wat ik ook indrukwekkend vond waren alle kleine dorpjes rond de route die we liepen op en af naar de dam. Deze dorpjes bestaan uit traditionele huizen en veel van de communitiy members komen ook uit dit soort dorpen. Toch gek, het is lastig voor te stellen, zo'n groot verschil met het Kiangu waar ik zometeen weer lig te slapen. Ook was het grappig om twee koeien langs te zien rennen met een boomstam achter hun, ik vraag aan Alex (de baas hierzo) waarom die boom achter die koeien hangt; het is om ze tam te maken - had je het ooit gedacht ? - anders lopen ze namelijk kilometers ver als je ze niet weet te bedwingen.

Ook dit tweede dagje was erg mooi en op de zaterdag reizen in en Jelle weer terug met de Matatu. Hier stapt nog een school van +-50 kinderen in en worden we omringd door een galm van gezang. Prachtig.

De volgende keer Kiimani.

Foto's !!

Hallo!

Ik heb vandaag wat meer foto's + toelichting toegevoegd aan mijn Reismee pagina. Het betrekt mijn eerste 4 weken in Kenia en de monsternamedag in Kwa Vonza.

De volgende keer ga ik weer wat uit typen.

Groeten!

Bijna drie weken in Kenia

De laatste twee weken waren behoorlijk vet maar ook best wel intens(ief). Zo hebben we al twee volledige weken op het lab gestaan en hiernaast ook nog een hoop ondernomen. Het heeft me tot nu toe echt supergoed bevallen en elke dag is weer een nieuwe ervaring. Wat een land.

Vorig weekend kwamen onze docenten hier aan. Samen met hun hebben we twee avonden lekker gegeten en we hebben behoorlijk wat gezelligheid beleefd samen. Op de maandag gingen we met z'n allen richting het lab. Hier hebben we een heleboel van de onduidelijkheden en problemen recht gezet en hebben we in de lunch samen, inclusief de Keniaanse teammates, gegeten in heet Neema café - vlak bij het lab. Hier heb ik Chapati met Maragwe gegeten: dit is een soort roti-pannekoek met spinazi-achtig groen in een lekker sausje met ook bonen en mais. Goed eten dus! Eigenlijk moet ik ook wel even melden dat over het Keniaanse eten echt niets te klagen is. Ja het is wat minimalistischer (ook minder keuze) dan in Nederland, maar het smaakt werkelijk nooit verkeerd. Voor mij is het zover eigenlijk alleen nog maar lekker geweest; Renée en ik koken thuis ook zo ongeveer: wat van dit en wat van dat in een sapje met wat kruiden en BAM! goed eten! En nu ik het over thuis heb; ik mis het wel, wat ik eerlijk gezegt niet verwacht had, maar het voelde hier ook al na een week vertrouwd. Ik realiseerde me ook op een dag, toen we van het lab naar huis liepen (dat is een heuvel over; +-30 min lopen) dat het land en de omgeving al niet vreemd meer voelden. Eigenlijk best gek, toen ik hier over na dacht. Als ik er naar kijk; het is echt oogverblindendmooi (tja, op de openbare vuilnisbelt, genaamd 'Straat', na dan) en ik lijk elk moment wel iets nieuws te ontdekken, maar toch voelt dit niet zo gek allemaal.

Na een paar daagjes met de docenten gingen ze, woensdag, weer weg. Ze lieten me achter met een schone hoop en een optimistische blik voor wat er te komen staat. Samen hebben we trouwens nog dinsdag (soortvan plotseling) een sample-punt bezocht; Kwavonza. Kwavonza ligt wat meer afgelegen dan Kitui en was, mede daarom, echt ongelofelijk mooi. Na een paar uur wandelen en zoeken hebben we een waterput en een filterpot van een oude man kunnen bemonsteren, maar helaas vonden we niet de families en punten die het team van 2010 wel heeft bemonsterd. Onze intentie was om dit wel te vinden, want dan zouden we de levensduur van zo'n pot kunnen onderzoeken. Ach voor nu hadden we wat monsters en we gaan het binnenkort nog een keer proberen over te doen.

Wat erg opmerkelijk was, was dat uit het onderzoek van het water wat in deze filterpot ging en hetgeen dat eruit kwam, kwam dat de pot meer dan 99% van de bacterien heeft gedood/gefilterd. 99% !!! dat is echt zeer goed om te zien. Ook gaf de man al aan dat zijn familie vóór het gebruik van de pot last hadden van hun maag, maar dat dit niet meer was sinds ze de pot gebruikten. De man was echter momenteel erg ziek. Dit was echt niet te beschrijven indrukwekkend voor mij. ik heb nog nooit iemand zo ziek gezien. De dag was evenals erg indrukwekkend en het was erg, erg, erg heet. Dan moet ik wel even zeggen: DANKJEWEL JAZIE voor die ontzettend chille cambodjaanse sjaal. Ik had deze namelijk samen met een bandana om mijn hoofd gebonden, zoals sjeiks dat ook doen. Ik was voor deze dagLawrence of Arabia. Erg chill desalniettemin.

Ik was kapot na deze dag maar had nog een drie dagen op het lab te gaan voordat de week over was. Dit ging uiteindelijk wel, maar aan het weekend was ik echt toe.

Aanstaande woensdag vertrekken we voor ruim twee dagen naar MPC south. Hier wordt momenteel een dam gebouwd, door een team dambouwers (ook Nederlanders van Ex-change) en in het verleden zijn hier al een aantal dammen gebouwd. Dit wordt een pittige 3 dagen, maar ik kijk er ontzetten op uit.

Van de week ben ik veel meer foto's gaan maken en sinds kort heb ik vaker de mogelijkheid om het internet te gebruiken. Wel moet dit altijd met andermans laptop dus ben ik wat terughoudend hierin, maar hoop toch wat vaker wat van me te laten horen. Ook is Rachel haar laptop net opnieuw geinstalleerd door één van de ICT-ers hierzo en daarom heb ik pas net weer mogelijkheid tot het opslaan en bewerken (kleiner maken) van mijn foto's.

Tot zover.

Adriaan

Vlucht, aankomst en de eerste tijd

Zo zo, het is alweer even geleden (voor mij in ieder geval) dat ik mezelf aangemeld heb voor diy blog-machien, maar had nog niet te tijd gevonden er daadwerkelijk iets mee te doen. Van zondag 6 februari op maandag 7 februari heb ik erg kort geslapen.. Een uur of 4 ofzo. Vroeg moesten we wakker zijn om richting Schiphol te vertrekken. Vanaf schiphol vlogen we om 7.30 richting London. Deze vlucht is voor mij de eerste in ongeveer 10 jaar, en mijn tweede vlucht ooit, dus was erg benieuwd hoe het me zou bevallen. In 1 woord: doodziekvet. Het opstijgen was een sensatie en door een keiharde zij-wind hadden werden we flink heen en weer geschud bij het passeren van de lagere luchtlagen, bij het opstijgen en landen. Eenmaal op

London Heathrow was het een flinke zoektocht om de juiste gate te vinden. Dit kwam natuurlijk gewoon goed, zoals dat in verhaaltjes gaat. De vlucht vanaf London duurde 8-9 uur en opnieuw was het een sensatie voor me. Onderweg heb ik niet kunnen slapen omdat ik uren uit het raam heb lopen kijken, het was echt briljant, het was echt vet, mooooooooi. In Nairobi landen we echt bijzonder vloeiend, het was pikdonker en de rembaan was bijzonder kort, maar we leefden nog. We moesten wel nog een flinke tijd wachten omdat het licht van de looptunnel het niet deed, maar na wat wachten konden we dan eindelijk het vliegtuig uit - en maar goed ook; al mijn beenspieren vroegen mij om te gaan staan. Na wat onzin en 1 verloren koffer, zijn we dan om ongeveer half 12 (lokeale tijd; GMT+3) bij de ingang van het Airport, waar Faith, Patrick en Sammy ons op stonden te wachten. Door de ongelofelijke hoeveelheid baggage die mijn 5 reisgenoten en ik mee hadden, was het bijzonder proppen in het busje van Patrick. Direct viel me al op in Kenia; wat een warmhartig volk.

We hebben de eerste twe nachten in Nairobi gespendeert, op een lodge buiten het centrum. Dinsdag, na ongeveer 4.5 uur slaap, staat ons een lang programma te wachten; langs een olifanten opvang voor olifantenweesjes, een crocodillen-farm en langs een Giraffen park. Het was echt buitengewoon vet, maar ook wel best touristisch. Het was eigenlijk een ontspannen dagje van plaats naar plaats met een prive chauffeur; Patrick. Hij heeft ons een hoop kunnen vertellen over alles wat los en vast zit en ik heb al aardig wat foto's kunnen schieten.

Woensdag vertrekken we weer vroeg opweg naar Kitui, maar eerst halen we nog even het ene stuk baggage dat verloren was op. Na een rit van ongeveer 5 uur komen we aan in Kitui. Onderweg was het echt indrukwekken; de omgeving, de mensen, het flora en het fauna, wat een land, wat een land.. In Kitui maken we een in vogelvlucht kennis met alle buddies (ookwel genoemd; teammates) en ons stekkie voor de komende 3 maanden. Het valt me best mee; ik hoef niet in een gat te kakken en als ik mazzel heb is er lopend water (dat niet te drinken is voor ons Nederlanders).

In de eerste dagen maken we verder kennis met onze teammates door samen met hun de omgeving van Kitui te ontdekken. Ze laten ons een heleboel dingen zien en ik krijg opnieuw een paar kuub-ladingen met indrukken op mijn gevoel geworpen. Het is veel, maar het is ook genieten. Als het eenmaal weekend is maken we gezamelijk het huis iets meer op orde en kook ik het eerste eten. Het was een beetje minimalistisch, maar het was verdomd lekkere nasi.

Na het weekend maken we kennis met een hele hoop mensen van SASOL en met het lab. Ook spenderen we onze eerste dagen op het lab;'we maken schoon en ik moet eerlijk zeggen, dat het me zover mee viel. Tijdens het schoonmaken loopt er plotseling een best grote Schorpioen voor mijn voeten; ik dacht al iets te zien lopen onder de labtafels, toen ik daar met mijn hoofd onderhing om de vloer te vegen… Toch maar goed om de volgende keer dat iets serieuzer te nemen, want volgens de Kenianen was het een goed giftig beest en een pittig pijnlijke steek.

De eerste twee dagen zijn we bezig geweest met het schoonmaken en klaarzetten van het lab. Hierna zijn we de protocollen door gaan lopen en viel het helaas op dat deze zeer onduidelijk waren. De dagen hierna waren lang, zwaar en door de onduidelijkheid ook frustrerend. Ik heb mezelf uiteindelijk verteld; je bent hier om te leren! En dat hielp. Mijn conclusie zover; het Keniaanse tempo is zeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeer relaxed! Ik hoop snel wat foto’s kleiner te maken en die ook up te loaden, maar vanaf nu kan ik waarschijnlijk eens per twee dagen ’s avonds op het internet (als het werkt en er stroom is).

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Adriaan

(wat een geweldig idealistisch bericht :-) )